Z 47 śmiałków, którzy stanęli na starcie tegorocznej „Selekcji” tylko siedmiu dotrwało do końca. Co nie znaczy, że pozostali mają czuć się przegrani. – Podjęli rękawicę, a to znaczy, że mają cel, chcą przełamywać swoje słabości, im wszystkim należą się gratulacje – podkreśla mjr rez. Arkadiusz Kups, twórca ekstremalnych zawodów.
Selekcja odbyła się już po raz 21. To najstarsze w kraju zawody oparte na programie dla wojsk specjalnych, sprawdzają kondycję ciała, psychiki i hart ducha uczestników. Każdy, już startując w preselekcji, musi liczyć się z wyśrubowanymi wymagania i wysiłkiem. Potem grupa wybrańców przez kilka dni żyje w zupełnie nowych realiach, gdzie nie liczą się nawet imiona, bo instruktorzy wywołują ich po numerach i tak zwracają się do nich koledzy.
Zawody wystartowały na drawskim poligonie, w okolicach Jaworza. Tu swój obóz rozbili organizatorzy i uczestnicy. W tym roku do „Selekcji” zgłosiło się ponad 200 osób, ale na starcie stanęło tylko 47. Wyłoniła ich preselekcja, czyli zestaw ćwiczeń: tzw. pajacyki z obciążeniem, przysiady, podnoszenie nóg, itp. oraz test z historii. Potem było już tylko trudniej. Zmagania odbywały się na jeziorze, na terenie ośrodka szkoleniowego, w lesie, na strzelnicy.
Nie poddam się!
Niektórzy to już weterani „Selekcji”. – Będę startował dopóki mi się nie uda ukończyć zawodów – zapowiadał uczestnik z numerem 26. W tym roku rozpoczął zmagania po raz szósty. Na co dzień pracuje za granicą, urlop w Polsce poświęca od kilku lat m.in. właśnie na udział w ekstremalnych zawodach. – Niby co roku program jest podobny, ale wcale nie jest łatwiej. Chcę to wreszcie ukończyć, taki cel sobie postawiłem – dodawał.
Kolejni śmiałkowie odpadali stopniowo: po morderczym wielokilometrowym marszobiegu czy nurkowaniu w nocy z zawiązanymi oczami. W przeddzień zakończenia zawodów było już tylko 12 osób, w tym jedna kobieta. Na ten etap organizatorzy zaplanowali zawody na strzelnicy Jaworze. Plan wyglądał zgoła niewinnie. Najpierw szybki bieg, założenie kamizelki kuloodpornej, potem czołganie pod zasiekami, rozmowa z psychologiem, układanie puzzli i wreszcie na koniec strzelanie do celu z broni wyposażonej w kolimator. Ale zmęczeni kilkoma dniami ekstremalnych zadań uczestnicy popełniali błędy jeden za drugim. A to komuś plątała się kamizelka, a to pomyliły się puzzle, bo instruktorzy cały czas coś krzyczeli. Psycholog, która wymagała tylko wyrecytowania wierszyka (wcześniej wszyscy się go uczyli), też nie pomagała. A to wszystko przy dźwiękach wyjącej syreny alarmowej.
Na strzelnicy spudłował niemal każdy. Bo na hasło „nietoperz” czy „gęś”, trzeba było sobie przypomnieć, jaki kolor przypisano zwierzęciu i znaleźć taką właśnie tarczę. Strzał do niewłaściwej, brak strzału, niecelne trafienie oznaczały odejmowanie punktów. – Poplątały mi się klamry kamizelki. W stresie musiałem zakładać jeszcze raz i jeszcze raz… Puzzli też nie ułożyłem, bo w takim tempie to niemożliwe. To tylko wydaje się proste, ale po dwóch nocach bez snu organizm pracuje inaczej. Trudno się skupić – opowiadał numer 28.
Potem kilka kilometrów szybkiego marszobiegu z plecakami, kilkanaście minut odpoczynku, by napić się wody i zmienić skarpetki. I nad jezioro. Uczestnicy dostali skafandry i skoczyli do wody. Płynęli do pontonów pojedynczo, różną techniką, a potem w grupach. Po chwili komenda: nurkowanie pod pontonem i znów na ponton. I tak w kółko.
Czy przegrani?
Gdy wychodzili z wody, myśleli tylko o chwili odpoczynku. Nic z tego. Mjr Arkadiusz Kups – organizator i pomysłodawca ekstremalnych zawodów – miał dla nich zestaw ćwiczeń. Skłony, przysiady, brzuszki… Kilkanaście minut takich ćwiczeń sprawiło, że niektórzy zaczęli krzyczeć z bólu. Ćwiczenia „urozmaicały” rozkazy recytowania wierszyka czy ciągu liczb.
I gdy już wydawało się, że ktoś zrezygnuje, następowała przerwa. – Bo nie jest sztuką tak zmęczyć człowieka, by odpadł. Chodzi o to, żeby doprowadzić go do takiego stanu, w którym musi pokonać granicę, jaka w nim tkwi. Jeśli ją przekroczy, w przyszłości będzie w siebie wierzył, będzie wiedział, że nie ma rzeczy niemożliwych. Tak szkoli się żołnierzy jednostek specjalnych – wyjaśnia mjr Kups, były komandos.
Popołudnie zakończyło się wydawaniem posiłku. Popularne „eski” (racje żywnościowe) nie leżały jednak na stołach. Żeby coś zjeść trzeba było wskoczyć do wody i złapać rzucane z łodzi jedzenie.
Kolejne konkurencje eliminowały kolejnych zawodników. W sobotę, na trzy godziny przed końcem zmagań, odpadła ostatnia kobieta – żołnierz marynarki wojennej, na „Selekcji” nie pierwszy raz. – Przygotowywałam się solidnie. Dużo trenuję, dlatego z niektórymi konkurencjami poradziłam sobie lepiej niż część mężczyzn – mówiła dzień wcześniej, czując się już niemal finalistką. – Obserwuję ją od kilku lat. Na początku była to zupełnie inna dziewczyna, znacznie słabsza. Teraz jest pewna siebie, wytrenowana, chylę czoła – mówi mjr Kups.
Podkreśla, że szacunek należy się każdemu z uczestników. – Sam fakt, że podjęli rękawicę, przejechali nierzadko pół Polski, żeby się tu znaleźć. Ciężko trenowali i przygotowywali się, by zmierzyć się z własnymi słabościami, to wszystko budzi podziw dla tych ludzi. To oni są motorem tej imprezy – mówi mjr Arkadiusz Kups.
Z drawskiego poligonu wróciła szczęśliwa siódemka zawodników. Wśród nich numer 26. Wreszcie mu się powiodło i dostał ryngraf z gratulacjami ukończenia „Selekcji”.
autor zdjęć: Marcin Górka, Danuta Kups
komentarze