Podczas zakończonych niedawno ćwiczeń „Anakonda-16” saperom z Niemiec i Wielkiej Brytanii wystarczyło pół godziny, żeby zestawić z amfibii M3 ponadtrzystupięćdziesięciometrowy most przez Wisłę. Polacy nie mogą się mierzyć z zachodnimi kolegami. Jednak nie z braku umiejętności, lecz równie nowoczesnego sprzętu. Nasza armia nie dysponuje bowiem mostami szturmowymi do pokonywania rzek, w wyposażeniu ma jedynie leciwe przeprawy pontonowe PP-64. Czy planując wymianę przestarzałych Wstęg powinniśmy pomyśleć również o zakupie szturmowych przepraw, którymi można spiąć coś więcej niż kanał lub rów przeciwczołgowy? Odpowiedź na to pytanie nie jest wcale taka oczywista.
Czołgi, transportery, samoloty, śmigłowce, działa, wyrzutnie i tysiące, dziesiątki tysięcy żołnierzy – „Anakonda-16” to były ćwiczenia, podczas których działo się dosłownie wszędzie, na lądzie, wodzie i w powietrzu. Swój kunszt na manewrach mogli zaprezentować żołnierze wszystkich rodzajów wojsk naszej armii oraz sił zbrojnych kilkunastu innych państw NATO.
Nie chcę w tym miejscu wbijać się w patos, ogłaszając, że ćwiczenia pokazały, iż Sojusz „potrafi” i „może” nie tylko strzec afgańskich wiosek przed talibami, lecz również mierzyć się z zagrożeniem, które czai się za naszą wschodnią granicą. Niemniej „Anakonda” była, chcąc nie chcąc, pokazem siły NATO. Dobrym, naprawdę dobrym pokazem.
Była również, o czym chciałbym nieco szerzej napisać, świetną okazją do porównania wojskowego sprzętu, który przyjechał do Polski, z tym, czym dysponuje nasza armia. Mnie szczególnie zainteresowały zagraniczne pododdziały inżynieryjne, które swój obóz rozbiły na Kujawach.
Dla tych, którzy nie mieli okazji śledzić saperskiej części „Anakondy”, wyjaśniam, iż na potrzeby ćwiczeń został utworzony wielonarodowy batalion, w którego skład weszli żołnierze z Niemiec, Wielkiej Brytanii, Holandii i USA. Prawie półtora tysiąca wojskowych przez dwa tygodnie mierzyło się głównie z jednym zadaniem – budowaniem mostów przez najdłuższą z polskich rzek – Wisłę.
Na miejsce tegoż szkolenia wybrano Chełmno. Nieprzypadkowo. Wisła w okolicach tego miasta ma ponad trzysta metrów szerokości i choć pewnie są miejsca, gdzie brzegi są od siebie bardziej oddalone, to kujawski gród plasuje się w czołówce. Tych, którzy uważają, że dla pododdziałów inżynieryjnych pokonanie ponad 300-metrowej przeszkody wodnej to drobiazg, śpieszę wyprowadzić z błędu. Gdy 8 czerwca brytyjscy i niemieccy saperzy po raz pierwszy spięli Wisłę mostami amfibijnymi M3, media na Wyspach skrzętnie odnotowały, iż dłuższej przeprawy z tychże pojazdów – liczącej około 350 metrów, jeszcze do tej pory nikt na świecie nie zbudował. Dziennikarze podkreślili również, że saperzy potrzebowali jedynie pół godziny, żeby zestawić amfibie w most.
Obserwując jak niemieccy i brytyjscy żołnierze uwijają się ze spięciem brzegów Wisły, miałem okazję pogawędzić z naszymi saperami, którzy licznie obserwowali pracę zachodnich kolegów. Jak łatwo się domyślić, głównym tematem rozmowy były porównania umiejętności – my kontra oni oraz wyposażenia i uzbrojenia.
Przyznam, że byłem nieco zdziwiony, gdy zapytałem Polaków, czy nie chcieliby dysponować zestawami amfibijnymi, z których można w kilkanaście minut zbudować przeprawę, a w odpowiedzi usłyszałem: „A po co?” Podrapałem się lekko po głowie i wyjaśniłem, że mając amfibie zyskamy więcej możliwości, bo teraz mamy tylko przestarzałe pontony PP-64 Wstęga. „Po kolei. Najpierw trzeba wymienić podstawowy sprzęt ze starego na nowy” – usłyszałem w odpowiedzi.
Polskie wojska inżynieryjne, o czym pisałem już w swoich artykułach wielokrotnie, są najsłabiej wyposażonym rodzajem wojsk i, niestety, przekłada się to na dramatyczne obniżenie ich możliwości bojowych. Gdyby wojsko trzymało się bezwzględnie swoich regulacji, to właściwie większość z mostów pontonowych PP-64 Wstęga powinna już dawno trafić na złom, a nie być bezustannie remontowana i naprawiana. Podobnie jest z PTS, czyli transporterami gąsienicowymi. Są już tak wiekowe i tak mocno wyeksploatowane, że tylko magia mechaników sprawia, że nadal pływają w służbie sił zbrojnych.
Mając to na uwadze, naprawdę trudno nie zgodzić się z argumentacją, że dopiero gdy kupimy nowe mosty pontonowe, które zastąpią wysłużone przeprawy PP-64 Wstęga, gdy kupimy nowe pływające transportery gąsienicowe, które zastąpią PTS-y, i gdy wreszcie kupimy nowe mosty szturmowe na podwoziu gąsienicowym i kołowym, możemy pomyśleć o rozszerzaniu możliwości pododdziałów inżynieryjnych, np. o mosty amfibijne.
komentarze