Najpierw przygotowywali stanowiska ogniowe. Aby ukryć haubice, tworzyli wyrwy w ziemi, wykorzystując trotyl. Później strzelali z broni indywidualnej. Na koniec ogień otworzyły dwie baterie Goździków. 200 żołnierzy 1 Dywizjonu Artylerii Samobieżnej z Sulechowa ćwiczyło na poligonie w Wędrzynie. W celnym naprowadzaniu ognia pomagał im bezzałogowiec.
Do Wędrzyna przyjechali artylerzyści z 5 Lubuskiego Pułku Artylerii. Zajęcia na poligonie rozpoczęły się od szkolenia inżynieryjno-saperskiego. Czteroosobowe załogi haubic dostały zadanie, aby ukryć pojazdy, wykorzystując materiały wybuchowe. Wykonanie wyrwy w ziemi dla potężnej gąsienicowej haubicy zależało od ilości użytego materiału wybuchowego oraz umieszczenia go na właściwej głębokości. Ćwiczenie wymagało od żołnierzy dużej precyzji i ostrożności. Po zdetonowaniu ładunków tworzył się dół, w którym po wyprofilowaniu łopatami można było ukryć haubicę. Tak zamaskowane działo niemal natychmiast było gotowe, by otworzyć ogień.
W tym samym czasie na poligonie ćwiczyli żołnierze z grup rekonesansowych i rozpoznawczych. Artyleryjscy zwiadowcy trenowali rozpoznawanie terenu oraz miejsc na stanowiska ogniowe i punkty obserwacyjne. – Szkolenie zimą nie jest łatwe. W grząskim gruncie nawet pojazdy gąsienicowe mają czasami problem z pokonaniem terenu. Takie warunki utrudniają manewrowość pojazdów i zwalniają tempo wykonywania zadań – mówi por. Paweł Lewandowski, dowódca drugiej baterii artylerii samobieżnej.
Podkreśla, że na poligonie w Wędrzynie dywizjon nie szkolił się już od dawna. Dzięki temu ćwiczenia bardziej przypominają działania w realnym terenie, zmuszając żołnierzy do sprawnego posługiwania się mapami i urządzeniami do nawigacji. Zwłaszcza, że zajęcia ogniowe chwilami utrudniała mgła. – Żołnierze mają jednak duże doświadczenie w strzelaniu. Podczas zawodów użyteczno-bojowych pluton mojej baterii zajął pierwsze miejsce w pułku. W czasie tego szkolenia celność ognia naszych haubic też była bez zarzutu – podkreślał dowódca.
Dwie doby „w polu"
Po trzech dniach artylerzyści opuścili poligonowe obozowisko. Przez kolejne dwie doby szkolili się tylko w terenie. Zabrali 40 sztuk różnego sprzętu, m.in. ciężkie haubice samobieżne Goździk, gąsienicowe wozy zabezpieczenia technicznego, wozy dowodzenia, pojazdy rozpoznania oraz zabezpieczenia logistycznego. – Ten etap szkolenia był dużym wyzwaniem nie tylko dla żołnierzy baterii ogniowych, ale także dla naszych logistyków. W nieznanym terenie musieli szybko dostarczać pododdziałom amunicję i paliwo, a także zorganizować punkty żywienia – wyjaśnia ppłk Zbigniew Zawadzki, dowódca dywizjonu.
Jednak najważniejszy sprawdzian – z kierowania ogniem dywizjonu – dopiero czekał artylerzystów. Stanowiska bojowe zajęły dwie baterie ogniowe dysponujące 8 haubicami ze 122-milimetrowymi pociskami odłamkowo-burzącymi. Goździki strzelały salwami na odległość 7 kilometrów.
Aby strzelać celnie haubice muszą najpierw zostać „dowiązane” do terenu. Oznacza to, że trzeba precyzyjnie określić współrzędne ich stanowisk, między innymi wysokość nad poziomem morza. To ważne, ponieważ Goździki mogą prowadzić skuteczny ogień na odległość do około 15 kilometrów i nawet minimalny błąd we wprowadzonych parametrach spowoduje, że pociski nie trafią w cel.
Korekta ognia z… powietrza
Aby kontrolować skuteczność ostrzału, żołnierze z grupy rozpoznawczej tworzą zawsze w pobliżu wyznaczonych celów zamaskowany punkt obserwacyjny. Z tego miejsca płyną meldunki, czy pociski trafiają w cel, czy też trzeba skorygować nastawienie haubic i np. przenieść ogień bliżej lub bardziej w lewo.
W naprowadzeniu ognia tym razem pomagał artylerzystom bezzałogowiec. W czasie ćwiczeń latał on nad poligonem, a obraz, jaki przekazywał, był bezpośrednio odbierany przez żołnierzy na stanowisku dowodzenia dywizjonu. Na ekranie było widać, gdzie eksplodują pociski, dzięki czemu w razie potrzeby dowódca mógł błyskawicznie wydawać komendę korygującą nastawienie przyrządów celowniczych haubic.
W drugiej części szkolenia artylerzyści współdziałali z żołnierzami kompanii zmotoryzowanej 17 Wielkopolskiej Brygady Zmechanizowanej. Podczas przechodzenia do kontrnatarcia zmechanizowani poprosili żołnierzy z Sulechowa o wsparcie. Załogi haubic dostały zadanie zniszczenia ważnych umocnień i stanowisk ogniowych przeciwnika, na którego miały nacierać Rosomaki. Wystarczyło kilka salw. Dzięki temu żołnierze plutonów zmotoryzowanych mogli bezpieczniej nacierać.
Przy tej okazji wojskowi z obu jednostek przećwiczyli nawiązywanie łączności pomiędzy stanowiskami dowodzenia i udzielanie szybkiego wsparcia na wezwanie z pola walki. Także w trakcie tego ćwiczenia ważną rolę spełnił bezzałogowiec latający nad poligonem i przekazujący dowódcom obraz z poligonu.
Podczas zajęć ogniowych artylerzyści z Sulechowa wystrzelili 80 pocisków. Jutro ćwiczenia się zakończą. Sprawdzona została nie tylko celność żołnierzy, ale także sprawność zajmowania stanowisk ogniowych w nieznanym terenie oraz szybkość otwarcia ognia.
autor zdjęć: chor. Tomasz Rybarczyk
komentarze