Choć zwykle relacjonuję manewry w Polsce, dziś zabieram was na poligon Seungjin w północnej części Korei Południowej, zaledwie kilka kilometrów w linii prostej od granicy z Koreą Północną. 15 czerwca koreańscy i amerykańscy żołnierze zakończyli tam trwające od 25 maja ćwiczenia, których scenariusz zakładał obronę przed pełnoskalowym atakiem Korei Północnej. Ale tym razem choć na chwilę zostawmy na boku kwestie globalnych zagrożeń. Sprawdźmy, jak w dalekiej Azji wygląda show forces. Show przez duże S.
Na poligonach w Polsce bywam regularnie od ponad dziesięciu lat, wielokrotnie obserwowałam ćwiczenia naszych żołnierzy, brałam też udział w tzw. VIP Day, kiedy wojskowi prezentują swoje zdolności przed prezydentem czy ministrem obrony narodowej. Na poligon wchodzi wówczas nieco więcej niż zazwyczaj osób: to dziennikarze, pracownicy cywilni ministerstw, służby porządkowe itd. Ale nigdy nie widziałam, by wojskowe ćwiczenia na poligonie obserwowali… przypadkowi cywile. W Korei Południowej jest to możliwe. Pewien emerytowany koreański pułkownik opowiadał mi, że cywile są zapraszani na wojskowe ćwiczenia, bo według rządu mają prawo na własne oczy zobaczyć, na co wydawane są pieniądze z ich podatków.
Aby wejść na poligon, koreańscy cywile muszą wcześniej zgłosić chęć obserwowania zakończenia szkoleń odpowiednim służbom. Nie ma żadnych ograniczeń wiekowych, a więc na widowni zasiadają dorośli, ale też dzieci. W Polsce mogłoby to budzić sprzeciw (mój również), bo manewry to nie miejsce dla dzieci, i nie chodzi tu tylko o kwestie wychowawcze, ale też o bezpieczeństwo. Jednak w Korei Południowej ćwiczenia obserwuje się całymi rodzinami. Armia dostarcza osobom na widowni wodę, daszki chroniące przed słońcem oraz koreańskie flagi, które służą do wiwatowania na cześć tamtejszego wojska. Własne napoje i jedzenie trzeba zaś zostawić w specjalnych namiotach (musiałam oddać nawet batonik). Oczywiście zakazane jest wnoszenie ostrych narzędzi, broni i dużych aparatów fotograficznych (ten zakaz nie obowiązuje dziennikarzy mających odpowiednie pozwolenie). Można mieć za to telefon i nagrywać wszystko to, co dzieje się wokół.
Obserwowałam, jak sprawnie idzie sprawdzanie osób wchodzących na trybunę, i nie zauważyłam nikogo, kto robiłby awanturę z powodu obowiązujących przepisów czy sprzeciwiałby się poleceniom żołnierzy i służb. Myślami wróciłam do Polski i… zastanawiałam się, czy nasza słowiańska dusza i przekorne charaktery dałyby radę to znieść. Sama, dopiero w ostatniej chwili, ugryzłam się w język, gdy koreański żołnierz stanowczo poprosił mnie o odłożenie batonika. „Ale co ten batonik panu przeszkadza?”, już miałam pytać. Uspokajam – grzecznie odłożyłam przekąskę.
Plecaki sprawdzone? Czyli można już siadać na trybunach. Moje doświadczenie z Polski podpowiadało mi, że zaraz zobaczę przejazd czołgów lub innego ciężkiego sprzętu, usłyszę wystrzały haubic, a nad głową śmigną wojskowe maszyny. Wspominałam właśnie pokazy, w których brałam udział, gdy nagle usłyszałam, jak publiczność wzdycha: „wooooow”. Wtedy zobaczyłam, że nad poligonem pojawiły się dziesiątki kolorowych światełek. Były to minibezzałogowce, które wykonały… taniec w powietrzu. Zaniemówiłam. Chwilę później dotarły do mnie znane z polskich poligonów dźwięki: huk wystrzałów, ryk silników myśliwców F-16 i F-15 oraz charakterystyczny turkot śmigłowców. Wow, co to był za show! Flary, potężne wybuchy, światła i muzyka… Wszystko perfekcyjnie zgrane i dopracowane. Wyobraźcie sobie, że ślady po wybuchach armatohaubic układały się na niebie w literę V jak victory! Ale dla mnie numerem jeden pokazu był … Apache przelatujący tuż nad moją głową! Kolega siedzący obok mnie komentował: „Był tak blisko, że wyszedł mi poza kadr zdjęcia!”, a ja zwyczajnie się wzruszyłam (czekam na nasze śmigłowce!).
Ćwiczenia obserwował również prezydent Korei Południowej Yoon Suk-yeol, który po zakończeniu pokazów przywitał się z ludźmi siedzącymi na trybunach. Oczywiście zdaję sobie sprawę, że nad jego bezpieczeństwem czuwało wiele osób, a żaden jego gest nie był niezaplanowany, jednak atmosfera, która wszystkiemu towarzyszyła, sprawiała, że miałam wrażenie, jakbym spotkała prezydenta Korei na… rodzinnym pikniku.
Ponieważ manewry oglądałam wspólnie z polskimi dziennikarzami z branży militarnej (do Korei zaprosiła nas firma Hyundai Rotem, producent czołgów K-2), później długo rozmawialiśmy o tym, czy takie pokazy można zorganizować w Polsce i czy warto zaprosić cywilów na poligony. I wybaczcie, ale mi się ten pomysł nie podoba. Jasne, uważam, że Polacy powinni poznać wojskowy sprzęt, ale okazję ku temu mają podczas defilady 15 sierpnia albo pikników wojskowych czy Air Show. Poligon natomiast niech zostanie królestwem żołnierzy. Mam rację?
autor zdjęć: Ewa Korsak
komentarze