Drugi w ciągu zaledwie roku szczyt z udziałem prezydenta USA Donalda Trumpa oraz przywódcy Koreańskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej Kim Dzong Una odbędzie się w Wietnamie 27 i 28 lutego. Czy należy spodziewać się przełomowych decyzji, które rozwiałyby wszelkie wciąż istniejące wątpliwości co do przyszłości dwóch kluczowych północnokoreańskich programów zbrojeniowych: nuklearnego i rakietowego?
Pierwszy szczyt obydwu przywódców odbył się w czerwcu ubiegłego roku w Singapurze. Przez prezydenta Trumpa został natychmiast ogłoszony sukcesem, dzięki któremu zagrożenie ze strony Korei Północnej miało zniknąć niemal z dnia na dzień. Tego optymistycznego, aby nie użyć słowa „życzeniowego”, podejścia nie podzielał w zasadzie nikt inny – ani pozostali światowi liderzy, ani agencje wywiadowcze, ani eksperci. I chociaż w kolejnych miesiącach doszło do kilku spotkań amerykańskiego sekretarza stanu Mike’a Pompeo z północnokoreańskim dyktatorem, ich rezultaty trudno określić mianem przełomowych. W zasadzie ograniczają się one do deklaracji, a nie konkretnych działań, w których można by upatrywać kamieni milowych procesu denuklearyzacji Półwyspu Koreańskiego. A skoro trudno doszukać się przełomu na poziomie politycznym, warto zejść o szczebel niżej i przeanalizować doniesienia wywiadu. Okazji ku temu dostarcza niedawne wystąpienie (przed senacką komisją ds. wywiadu) dyrektora wywiadu narodowego USA Dana Coatsa oraz publikacja oceny światowych zagrożeń (World Threat Assesment 2019) – dorocznego dokumentu publikowanego przez wspólnotę wywiadów Stanów Zjednoczonych.
W opublikowanym przez Intelligence Community dokumencie pojawia się sformułowanie, że w ciągu ostatniego roku KRL-D nie przeprowadziła żadnego testu nuklearnego ani też testu rakiety balistycznej zdolnej do przenoszenia ładunku jądrowego. Jednocześnie – jak zaznaczają autorzy raportu – wywiad podtrzymał swe przypuszczenia, iż państwo rządzone przez Kima nie wydaje się być zainteresowane pozbyciem już posiadanej broni atomowej oraz zdolności do jej produkcji. Negocjacje dotyczące kolejnych kroków denuklearyzacji wydają się być obliczone jedynie na uzyskanie ustępstw ze strony USA i wspólnoty międzynarodowej. Pjongjang traktuje zaś broń jądrową jako kluczową dla przetrwania reżimu. I chociaż w noworocznym przemówieniu Kim Dzong Un podtrzymał wcześniejsze obietnice co do „całkowitej denuklearyzacji”, a także zobowiązania dotyczące tego, że nie będzie produkował, testował, używał oraz rozprzestrzeniał broni nuklearnej, jednak uzależnił to od działań USA.
W dokumencie zwraca się uwagę również na to, że w ciągu 2018 roku Kim Dzong Un trzykrotnie spotkał się ze swym południowokoreańskim odpowiednikiem, prezydentem Moon Jae-inem, a spotkania te skutkowały m.in. porozumieniami o otwarciu połączeń drogowych i kolejowych, wznowieniu relacji na płaszczyźnie wojskowej czy wzmocnieniu wymiany kulturalnej. Jednocześnie Korea Północna podkreśla, że złagodzenie sankcji jest warunkiem koniecznym dla kolejnych kroków na płaszczyźnie dyplomatycznej. We wspomnianym już przemówieniu noworocznym Kim Dzong Un miał zagrozić także wznowieniem testów w przypadku braku postępów w kwestii ograniczenia amerykańskich sankcji.
Po publikacji dokumentu prezydent Trump nie omieszkał skomentować jego zapisów – jak to ma w zwyczaju – na Tweeterze. Stwierdził, że relacje obu państw u schyłku kadencji Baracka Obamy były tragiczne, obecnie zaś są najlepsze w historii. Dlaczego? Doszło do przekazania szczątków amerykańskich żołnierzy poległych podczas wojny koreańskiej, zwolnienia więźniów, Pjongjang nie przeprowadza testów, istnieją szanse na denuklearyzację – wymieniał Trump.
W połowie lutego prezydent USA poinformował, że premier Japonii Shinzo Abe nominował go do pokojowej nagrody Nobla. Dodał: „(…) nad Japonią latały rakiety, teraz ich nie ma. Czują się bezpieczni. Ja tego dokonałem”. Trump zaznaczył także, że nagrody pewnie nigdy nie otrzyma, Abe zaś odmówił komentarza co do tego, czy faktycznie wysłał list do Komitetu Noblowskiego. Jednak historia ta pokazuje jedno – Trump pragnie sukcesu w polityce zagranicznej, sukcesu, który pozwoliłby mu mówić, że zapisał się w historii złotymi zgłoskami. Zapewne więc szczyt w Wietnamie będzie ogłoszony sukcesem. Niezależnie od jego faktycznych ustaleń i niezależnie od doniesień wywiadu. Bo nawet jeśli dojdzie do ulokowania w Korei Północnej amerykańskich oficerów łącznikowych, co bez wątpienia będzie krokiem w dobrym kierunku, to oba zainteresowane państwa będą inaczej postrzegać ich rolę. Kim Dzong Un wyraźnie gra na czas, starając się uzyskać jak najwięcej, dając jak najmniej w zamian. Wszak dni Trumpa w Białym Domu dobiegną wcześniej czy później końca, reżim Kimów zaś pozostanie i wciąż będzie dysponował bronią jądrową.
komentarze